Ujście rzeki

- Dobra... to może... ile masz lat? - zapytała, spuszczając głowę. Kazoo nie przywiązał do tego szczególnej wagi, tylko sam zaczął się namyślać, ile tak dokładnie ma lat, bo już powoli tracił rachubę. W myślach zaczął przeliczać wszystkie jesienie, jakie już minął na swojej drodze, a gdy już w końcu uświadomił sobie, cóż to była za liczba, usłyszał podejrzany szum. Obrócił głowę w stronę źródła dźwięku i zobaczył Astrę leżącą w trawie. Z wrażenia aż zatrzymał się w miejscu. Zawstydzona podniosła łeb i wciąż zachowując pogodny ton głosu odparła na nigdy niezadane pytanie:
- Co? Potknęłam się.
Wadera szybko się podniosła i żwawo ruszyła przed siebie. Uświadomiwszy sobie, że Kazoo dalej stoi jak ten kołek i nieufnie świdruje spojrzeniem towarzyszkę, odwróciła w jego stronę głowę. Mimo, że się pozornie uśmiechała, on wyczuł nutkę nieszczerości, która błysnęła w jej oczach. Nie chciał jednak już nic mówić, tylko ruszył w ślad za nią, już chwilę później idąc tuż u jej boku.
- Jeśli mnie pamięć nie myli mam sześć lat. Z tego, co mi wiadomo, dam się o wiek nie pyta, więc lepiej by było, gdybym zamilknął... - zrobił pauzę, ale po chwili kontynuował. Musiał zapytać, inaczej to nie dałoby mu spokoju do końca ich spotkania, albo i nawet dłużej: - W zamian tego mam nieco inne pytanie: nie nabiłaś sobie nigdzie guza? Odnoszę niejasne wrażenie, że jednak źle się czujesz, tylko mi o tym nie mówisz. Może chcesz zrobić mały postój?

- Nie trzeba... - odpowiedziała cicho. Przez chwilę znowu zapanowała cisza, w której słyszalny był tylko delikatny szum wiatru, który urządzał sobie wyjątkowo nieostrożny slalom między pobliskimi drzewami.
- Kazoo, a jak ty się czujesz? - spytała niespodziewanie. Basior zwrócił ku niej łeb. Był nieco zaskoczony, gdyż nie sądził, aby jego wyjątkowo dobry humor przypominał chorobę. Może po prostu pytała z grzeczności? - pomyślał po chwili. Jednak gdy nie usłyszał odpowiedzi na to niewypowiedziane pytanie, sam oznajmił:
- Czuję się dobrze... nawet wyjątkowo dobrze.
Następnie zwrócił swój łeb na wprost. Zorientował się, że niebawem wkroczą na tereny, na których wybudowano Zamek Máu. Część rzeki odprowadzono do wyschniętej już fosy. Tylko w jednym miejscu wciąż było nieco podmokłe bagno, ślad po dawnej świetności tego miejsca.
- Mam pewne pytanie... chciałabyś zwiedzić Zamek Máu? Tylko jest jedno "ale": ja również nie miałem okazji wejść do środka i zbyt wiele nie mogę o nim opowiedzieć.

- Jasne, że pójdę, to nic, że go nie znamy - odparła wesoło. Kazoo delikatnie się uśmiechnął, niby to do siebie, próbując sobie dodać otuchy. Nie wiedzieć dlaczego, czuł się dziwnie nieswojo. Właśnie wchodzili na skrzypiący przy każdym kroku drewniany most. Ktoś najwyraźniej musiał go wcześniej spuścić i zapomniał podnieść... raczej nic nie powinno się stać prócz tego, że z łatwością dostaniemy się do środka. Z tego co jednak mi wiadomo w środku nie znajdują się żadne cenne rzeczy, a dostęp tam ma każdy wilczy członek watahy, więc nikt nie powinien zrobić problemu z naszej wycieczki - pomyślał, wpatrując się w płytą wodę znajdującą się kilka metrów niżej.