Nocny księżyc

Temat: Nocny księżyc Sob Gru 12, 2015 12:05 pm

Najpiękniej jest tu o północy, ale komu by się chciało przyjść. Cudowne miejsce dla wilków, bo w nocy, zawsze, kiedy księżyc jest dokładnie nad głowami, jest to idealny moment. Każdy to lubi, a każdym razie każdy, kto jest wilkiem. Na około maleńkiej łączki są drzewa iglaste. Na środku jest wielki kamień ze stopniami, które ułatwiają sprawę bycia bliżej cudownego światła, bo ono wyzwala wilczą naturę w Green Forest. Wycie do księżyca to najlepsza rzecz, jaką można robić w nocy. Przychodzą tu jedynie jelenie i sarny, lecz rzadko to robią. Boją się nas.

**Liczba postów** : 6 **Join date** : 19/12/2015

Ignis przyszła w to miejsce cicho, niespodziewanie... Tajemnicza księżniczka pozbawiona swojego majestatu. Pocałowana przez ogień o płomiennorudej sierści. Skryta dusza o przenikliwie niebieskich oczach... Tak, miała trochę tych nazw. Bezszelestnie wspięła się na kamień i się położyła. Spojrzała na księżyc i zawyła. Był to ciche, lecz pełne bólu i żalu wycie, w którym dało się usłyszeć nutkę oskarżenia w głosie. Z jej oczu nie leciały łzy, ale wyglądała na zaciętą i odważną, wilczyca, która nie boi się nawet ognia. Warknęła cicho, bo usłyszała sarnę, która widząc ją, pospiesznie opuściła to miejsce. Ignis nie chciało się za nią biec, bo: po pierwsze - niedawno się pożywiała, po drugie - nie miała ochoty biec za czymś, co i tak by złapała. Po chwili opuściła głowę na kamień i przymknęła oczy, nie zasypiała jednak, czuwając.

**Liczba postów** : 74 **Join date** : 12/12/2015

Kazoo, basior żyjący głównie nocą, który uwielbiał wędrówki pod nocnym niebem, wsłuchując się w ciszę usłyszał... wycie. Nie mogło ono dobiegać z daleka, a wręcz z niewielkiej odległości, jakim mogły być dwa kilometry. Zorientował się, że nie mogło ono należeć do Cheryl, gdyż słyszał ją tego wieczoru, a barwa jej głosu była cieplejsza od tego, który dobiegł do jego uszu. Ten był łamiący się, wręcz żałosny. To musiał być inny, obcy wilk, który przybył z daleka. Czuł to i wiedział, że nie może go tak zostawić. Zatrzymał się i zadarł łeb do góry i zawtórował wilkowi w odpowiedzi. W milczeniu oczekiwał na znak, który przekona go o tym, czy ów wilk poszukuje domu, czy też nie.

**Liczba postów** : 6 **Join date** : 19/12/2015

Ignis usłyszała odpowiedź na swoje wycie, mimo że jej wcale nie oczekiwała. Położyła się na kamieniu na plecach, i już miała się nie odzywać, gdy coś ją tknęło i po dłuższej chwili zawyła w odpowiedzi. Nie była pewna, czy wilk który jej odpowiedział już nie poszedł, ale co jej zależało. Zawyła jeszcze raz, długo, przeciągle. Z powrotem przewróciła się na brzuch i przenikliwymi, jasnobłękitnymi oczami zaczęła wypatrywać ruchu w ciemności.

**Liczba postów** : 74 **Join date** : 12/12/2015

Kazoo drgnął niespokojnie, słysząc oczekiwaną odpowiedź, jaką było wycie tego samego wilka. To był znak, na który oczekiwał. Skierował się w tamtym kierunku, nieco denerwując się na kolejne spotkanie z nieznajomym. Jaki ona lub on jest? Co go lub ją tu sprowadza? - zastanawiał się, zmierzając kłusem do celu. Tym tempem powinien tam dotrzeć za około dziesięć minut, więc uświadomiwszy to sobie, przyspieszył do galopu, dzięki czemu skróci czas drogi o połowę. W lesie panowała zupełna cisza, nie można było dosłyszeć kompletnie nic. Nawet wiatr umilkł, zupełnie, jakby oczekiwał na to, co się wydarzy.
Po kilkudziesięciu metrach Kazoo poczuł drażniący ból w lewej przedniej łapie. Najpierw zwolnił do kłusu, a później do stępu, aż zupełnie się zatrzymał. Skrzywił się, widząc, że jego łapa po ataku na lisa zaczęła krwawić. Najwidoczniej rana otworzyła się od nadmiernego wysiłku. Czerwona ciecz spływała cienkim strumyczkiem w dół i polewała źdźbła trawy. Niezadowolony basior postanowił się tym za bardzo nie przejmować, gdyż i tak żaden zwierz nie miał prawa podążyć za nim dążąc po śladach krwi, gdyż to jego rasa dominowała na tych terenach i nikt ani nic nie mogło zagrozić jego życiu. Przynajmniej na razie. Postanowił sobie, że gdy tylko zapozna się z obcym wilkiem, natychmiast opatrzy ranę, by nie wdarło się zakażenie.
Ruszył stępem w dalszą drogę. Im szybciej się z tym upora, tym lepiej. Czas uciekał, a z minuty na minutę rosła szansa na zaropienie rany. Skupił swoje myśli właśnie na tym, wyjątkowo nieprzyjemnym wrażeniu, że to może się skończyć jednym słowem źle. W pewnej chwili dostrzegł leżącą na skale rudą waderę. Sprawnie się wdrapał do góry i gdy ta podniosła łeb, by zobaczyć, któż taki ją odwiedził, przywitał się słowami:
- Dobry wieczór.

**Liczba postów** : 6 **Join date** : 19/12/2015

Ignis dość długo czekała na przybycie wilka, ale bynajmniej jej się nie nudziło, ani nie była zaniepokojona. Skoro wilk ten był tutaj, to na pewno nie był groźny, ponieważ wiedziała że w Green Forest jest tylko jedno stado, i niewiele wilków. Co z pewnością pewnie byłoby ciekawsze, gdyby stada były przynajmniej trzy i przynajmniej troje alfy, a nie jeden. Płomienna wilczyca westchnęła i wstała. Przeciągnęła się, wystawiając do tyłu wszystkie łapy, po czym się rozejrzała. Zobaczyła czarnego jak noc wilka. Zanim odpowiedziała mu, zmierzyła go wzrokiem szafirowych oczy. Dobry dobry. Powiedziała szybko. Machnęła kilka razy ogonem.

**Liczba postów** : 74 **Join date** : 12/12/2015

Basior patrzył, jak nieznajoma wstaje i się przeciąga, po czym odpowiada krótko na jego przywitanie:
- Dobry, dobry.
Patrząc na kolejną niezwykłą piękność, ale niestety po raz kolejny tak samo młodą, pomyślał sobie ze smutkiem, że to kolejna wadera, która zacznie go traktować albo za jako przyjaciela, wroga lub nic nie znaczącego znajomego. Zaczął się zastanawiać, czy samica już wcześniej tutaj mieszkała, czy też dopiero przybyła. I równie dobrze mogła być tutaj już od lat, a on zada głupie pytanie, jakbym była prośba o dołączenie. Wiedział, że musi o to zapytać w jakiś inny, bardziej przemyślany sposób, żeby nie wyszło na to, że sądzi, że wszyscy wokoło, skoro są obcy, to nie mogą być stałymi mieszkańcami Green Forest.
- Jak ci na imię? - zapytał po chwili namysłu - Skąd przybywasz?

**Liczba postów** : 6 **Join date** : 19/12/2015

Ignis niezbyt podobało się, że basior zapytał o jej imię nie przedstawiwszy się pierwszy, ale minę miała beznamiętną, wręcz obojętną. Moja godność to Ignis. Ignis Bell. A twoja? Zapytała od niechcenia. Zaśmiała się bez emocji w głosie, gdy zapytał o jej przybycie. Przybywam z dalekich krain, bez końca ani początku. Całe są zalesione i górzyste. A przynajmniej takie były zanim strawił je ogień. Dodała z lekkim grymasem na pysku. Byłam tam księżniczką, córką alfy i jego głównej partnerki, a teraz jestem prawdopodobnie jedyną ocalałą. Ani piekielny ogień, ani mrok gęsty nie pochłoną mnie. Pomyślała z determinacją. Spojrzała na czarnego wilka. A skąd ty jesteś? Jej błękitne oczy śledziły jego ruchy, choć mina była pokerowa, nie zdradzała niczego.

**Liczba postów** : 74 **Join date** : 12/12/2015

- Moja godność to Ignis. Ignis Bell. A twoja? - odpowiedziała, lekko się krzywiąc. - Przybywam z dalekich krain, bez końca ani początku. Całe są zalesione i górzyste. A przynajmniej takie były zanim strawił je ogień. Byłam tam księżniczką, córką alfy i jego głównej partnerki, a teraz jestem prawdopodobnie jedyną ocalałą.
Wadera posłała znaczące spojrzenie jeszcze nieznanemu basiorowi.
- A skąd ty jesteś?
Kazoo nieco uniósł głowę i drgnął niespokojnie. Wiedział, że nadejdzie ten moment, kiedy będzie musiał przyznać po raz kolejny przed kompletnie obcym wilkiem, kim jest. Skoro i ona opowiedziała mu o tym, nic nie stało na przeszkodzie, aby on również powierzył jej owe informacje. Tak jak się spodziewał nie należała ona do watahy, tak więc do jego obowiązku należało zaprowadzić ją do Cheryl, by ta zadecydowała o dalszych procedurach.
- Nazywam się Kazoo - Zaczął powoli, spuszczając wzrok. Nie do końca miał pewność, czy jego wypowiedź nabierze jakiegoś sensu, gdy będzie odpowiadał krótko i zdawałoby się, że zwięźle, ale jednak w porównaniu do jej historii byłyby to marne odłamki tego, co dotychczas zmuszony był przetrwać. - Należę wilczego miasta mieszczącego się w Green Forest. Obecnie znajdujesz się na jego terenach.
Podniósł na nią wzrok, zupełnie jakby ujrzał nowy przebłysk nadziei w swojej głowie. Sam nie znał przyczyny swojego dość dziwacznego zachowania, ale mimowolnie czuł się zakłopotany, już kolejny raz tego samego dnia.