Gaj iglaków

Kazoo powoli, nie spiesząc się nigdzie wkroczył do lasu iglastego. Stawiał kolejne to kroki, już zmęczony jednolitymi dniami spędzonymi w samotności. Kilka dni temu jednak zobaczył, a raczej poczuł znak. Zapach innego wilka. Słodkiego, który sprawiał, że natychmiast na myśl przychodziła mu zadbana wadera. Prócz tego nie wyczuł nikogo więcej. Mógł się więc mylić, odnośnie tego, że rzeczywiście trafił na trop watahy, a co jedynie natknął się na chwilowy zapach tak samo jak on, zagubionej samicy, która tak jak on nie może znaleźć swojego kawałka świata. Mimo tego nie tracił nadziei. Ukryte przeczucie nie dawało mu spokoju, mówiło, ba! krzyczało, że jednak lada moment na kogoś trafi.
Raz na jakiś czas wiatr dmuchał mu prosto w pysk, nie pozwalając normalnie oddychać, dlatego też zapach wilka już dawno się rozwiał. Wietrzysko szarpało jego futro we wszystkie strony, tak samo jak delikatne uszy. Ledwo co trzymał się na łapach, lecz ostre pazury wbijane co krok w ubitą ziemię dawały mu choć odrobinę pewności, że za chwilę nie odleci. Gałęzie drzew iglastych poruszały się niespokojnie, tak samo jak biło serce Kazoo, chcące przepompować jak najwięcej tlenu do krwi.
Kątem oka dostrzegł nierówność w ziemi, tworzącą niewielką skarpę z małym wgłębieniem. Po chwili namysłu postanowił chociażby spróbować wgramolić się do środka, gdyż wiatr wiał od przeciwnej strony od wejścia do tunelu. Udało mu się to, chociaż miał niewiele przestrzeni dla siebie, bo raptem kilka centymetrów luzu. Położył się i ułożył głowę na łapach. Zamknął ślepia, wsłuchując się w świszczący wiatr.
Obudził się około południa, lecz nie potrafił się dokładnie zorientować w czasie, gdyż niebo przykrywały gęste, bure chmury. Wiatr chwilowo ustał. Kazoo wyszedł z wgłębienia i leniwie strząsnął z siebie grudki ziemi osiadłej na jego futrze podczas drzemki. Nagle poczuł zapach. Ten sam zapach, co wcześniej. Otworzył szerzej oczy. Szanse na to, że rzeczywiście w okolicy przebywa ktoś prócz niego stopniowo rosły. Podążył za zapachem, z nosem przyciśniętym do ziemi. Udeptana gdzieniegdzie trawa układała się w kształt zgrabnych łap. To musiała być samica. Innego wyjścia nie było.
Mijały minuty, a basior dalej usilnie próbował namierzyć waderę. Zapach stawał się coraz to silniejszy, by po chwili się ulotnić. Wchodził coraz głębiej między drzewa, nie zwracając uwagi na gałązki przeczesujące jego futro. Był już tak blisko... Podniósł głowę. Udało mu się. W końcu się udało. W oddali teraz już korzystając tylko i wyłącznie z własnego wzorku dostrzegł zarys jasnej sylwetki. Przyspieszył kroku, teraz już niemalże galopując. Jednak będąc już blisko celu zwolnił i zawahał się. A co jeśli nie powinno mnie tutaj w ogóle być? - rozmyślał gorączkowo. Wadera jednak zorientowała się o przybyciu kogoś prócz niej samej, ponieważ odwróciła się w jego kierunku. Zmierzyli się spojrzeniem. Kazoo stanął nieruchomo, nie wiedząc, czego ma się spodziewać, ani tym bardziej, jak się zachować. Zapanowała niezręczna cisza. Wyjątkowo piękna, ale i za razem młodsza wadera patrzyła na niego zimnym, ale i za razem rozgrzewającym spojrzeniem, błękitnymi ślepiami. Tak dawno z nikim nie wymienił zdania, że zapomniał o wszystkich zasadach kultury i o tym, co zrobić w przypadku spotkania z wilkiem, którego osobiście jeszcze nie zna.

- Witaj, jestem Cheryl, a ty? Powiesz mi coś o sobie? - zapytała nagle. Kazoo posłał jej nieufne spojrzenie. Cała dotychczasowa pewność odnośnie tego, że rzeczywiście chce kogoś poznać w jednym momencie prysnęła. Obserwował, jak wadera zaczęła delikatnie poruszać ogonem na boki, tak, by zdobyć choć odrobinę jego zaufania.
- Nazywam się Kazoo - odparł po kilku dobrych chwilach, po czym przełknął ślinę. Wadera zdawała się być godna zaufania, lecz wciąż ogarniały go wątpliwości. Po raz kolejny popatrzył w jej oczy, starając się z nich wyczytać jakieś emocje. Widział w nich co jedynie lekką radość i ulgę związaną z przybyciem kogoś nowego, kogo najprawdopodobniej nie znała dotychczas. A co jeśli i ona mnie poszukiwała? Poczuł się wyjątkowo dziwnie na tę myśl, lecz nie niekomfortowo, a wręcz zdawało mu się, że pulsujące ciepło, jakim jest jego serce, zabiło nieco mocniej. Wiatr na nowo zadął między drzewami. Samica wciąż cierpliwie go obserwowała, najwidoczniej oczekując na to, że powie coś jeszcze.
- Przybyłem z Dalekiej Północy i poszukuję watahy. - po wypowiedzeniu tych, choć naprawdę przemyślanych i uważnie wyważonych słów, przełknął ślinę. Tylko czekał na nadejście tego momentu, kiedy będzie mógł jej wyznać, że ma rację i że faktycznie chce na nowo dołączyć do stada. Jednak pojawiły się kolejne wątpliwości, a jego samego zalał zimny pot. A co jeśli i ona uzna, że nie potrzebuje basiora, który nie potrafi obronić samego siebie? - rozmyślał gorączkowo.

- Oczywiście - odparła pogodnie - Howling - to ci, co... jakby to ująć, żeby nie było wywyższające... prowadzą watahę. Nie da się tu dostać, bo to bardzo trudne. Są też Upadli - to ci, którzy stoją obok. Ciche, czarne istoty przechadzające się w mroku.
Kazoo automatycznie skojarzył je sobie z pewnego rodzaju widmami, które nie wyłaniają się z cienia i obserwują wszystko i wszystkich. Nie wiedział, czy jego wyobrażenia są zbyt wybujałe, lecz i tak nie potrafił się pozbyć tego uporczywego wrażenia, że tak właśnie to wygląda w rzeczywistości. Na samo słowo "Upadli" na myśl mu przyszedł upadły anioł, ten, który się zbuntował i nie chce wrócić na dane stanowisko. Wychodziło na to, że w tej watasze wygląda to nieco inaczej, ale i tak niepokój nie zniknął.
- Uczeni - to ci, którzy bardzo dużo wiedzą. - kontynuowała - Są mądrzy, roztropni i w całości realiści. Uczą szczeniaki jak i starsze wilki, dają też rady dla innych, ale zawsze sensowne i zrozumiałe.
Basior zawahał się nad owym stanowiskiem. Nie był w pełni realistą, co potwierdza jego jasne skojarzenie o mrocznej naturze Upadłych, choć takowych nigdy nie poznał. Zdawało mu się, że nie do końca pasowałby do tej grupy wilków, choć odnosił wrażenie, że posiada mocno rozbudowaną cechę logicznego myślenia. Nigdy jednak nie był uczony nieco szerzej na bardziej rozległe tematy, więc momentalne wygadywanie głupot mogło zadziałać tylko i wyłącznie na jego niekorzyść.
- Medycy - jak sama nazwa wskazuje, to leczą i opiekują się rannymi. Ich obowiązkiem jest zawsze pomagać chorym bez względu na stopień w hierarchii czy prywatne relacje.
W tym momencie jego ogon delikatnie drgnął. Przez ilość czasu spędzonego na zdobywaniu doświadczenia i samowystarczalnego życia poznał wiele sposobów skutecznego leczenia z wielu chorób. Wielu rzeczy sam próbował, a niektórych uczono go już w poprzedniej watasze. To jedna z niewielu rzeczy, która naprawdę mu zapadła w pamięć i korzysta z nich do dziś. "Może to właśnie to, co powinienem robić? Zdaje się, że nic innego konkretnie do mnie i mojej osobowości się nie przypasowało, więc jak na chwilę obecną jak na razie mogę zostać właśnie przy tej opcji, no chyba, że znajdzie się coś jeszcze. Nie mam pojęcia, czy jestem tak ambitny, by pełnić tę trudną i wymagającą funkcję" - rozmyślał gorączkowo.
- I Wojownicy - to ci, co bronią i walczą za watahę. Ja jestem alfą i należę do grupy Howling. Nazywają mnie też Wyjącą, ale to tylko alfy mogą być tak przezywane.
"Wojownik? Nigdy w życiu. Nie obronię siebie, a co dopiero innych" - pomyślał, automatycznie odrzucając tę opcję. Skoro wadera, którą miał przed sobą rzeczywiście była alfą, a właściwie to Howlingiem, powinien ją darzyć dużym szacunkiem i zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Wiedział, że to wcale nie będzie takie trudne, gdyż z natury nie miał w sobie wymaganej agresji, dzięki czemu do wszystkich bez wyjątku odnosił się grzecznie i kulturalnie. Niestety zasady zachowania się w towarzystwie gdzieś u niego zanikły i postanowił sobie już w chwili, gdy tylko ją ujrzał, że będzie bacznie obserwował pozostałe wilki, by w końcu na to wpaść i zacząć praktykować.
- Jeśli nigdzie nie należysz, jesteś Omegą. W tym przypadku twoje życie narażone jest na... jego koniec. Musisz uważać na każdy szelest, bo i ty nie możesz nikomu i niczemu zrobić krzywdy.
Kazoo poczuł, że krew napływa mu do pyska, a kończyny drętwieją. Był słaby i nieporadny i wiedział o tym. "Musiałem być naprawdę głupi, że przez chwilę sądziłem, że stać mnie na coś więcej, niż tylko marny koniec w roli Omegi" - skarcił się w duchu. Gdy wadera popatrzyła na niego, oczekując na odpowiedź, przez chwilę się wahał, po czym odpowiedział:
- Sądzę, że pasuje do mnie jedynie... rola Medyka.
Po chwili jednak pożałował własnych słów, gdyż pokręcił pojęcie Omegi z Medykiem. Teraz już na zmianę zdania było za późno.