Rzeka Cerites

Już powoli zaczynało świtać, kiedy Kazoo rozstał się z Ignis. Wadera uznała, że chce się gdzieś przejść w samotności, więc basior uznał, że to idealny moment, by w końcu opatrzyć swoje rany, które ograniczały się na szczęście do kilku rozcięć na jednej z łap. Postanowił, że najlepszym wyjściem byłoby udanie się nie nigdzie indziej, jak nad rzekę, której nazwy niestety nie było mu dane poznać. Muszę się o to zapytać Cheryl przy najbliższym spotkaniu - pomyślał, brodząc w krystalicznie czystej, ale i za razem zimnej wodzie. To powinno nieco schłodzić ranę... Już nie krwawi i nie wygląda groźnie. To rzeczywiście tylko zadrapania - myślał, patrząc jak czerwona, dotychczas zaschnięta na futrze krew mięknie i odpływa z prądem wody. Po chwili uniósł głowę i ku swojemu zaskoczeniu zobaczył śnieżnobiałą waderę, z którą już wcześniej miał okazję porozmawiać. Nie była nią żadna inna żywa istota, jak dostojna Cheryl.
- Cóż za zabawny zbieg okoliczności... sami sobie wchodzimy pod łapy. Znowu się spotkaliśmy - powiedział do niej, lekko się uśmiechając.

- No tak... - mruknęła w odpowiedzi - Z kim walczyłeś?
Kazoo popatrzył na nią, a ona na niego. Zapanowała krótka cisza. "To żadna tajemnica" - pomyślał basior, nie spuszczając jej z oczu. Jak zwykle dostał typowego dla siebie "zawieszenia", w ciągu którego nie wykonuje żadnych innych akcji, prócz głębokiego skupienia, w ciągu którego układa odpowiedź. Dla niektórych mogło to być nieco denerwujące, lecz on na to, jaki jest, nic nie poradzi.
- Z lisem - odparł krótko i zanurzył pysk we wodzie. Po tym czasie bez odrobiny orzeźwienia zaczął odczuwać pragnienie, więc spokojnie napił się wody. Gdy skończył, podniósł łeb, wyrzucając w powietrze liczne kropelki wody. Na nowo popatrzył na swoją rozmówczynię.

Wadera w odpowiedzi się uśmiechnęła i odpowiedziała:
- Godny przeciwnik.
Po kolejnej chwili niezręcznego milczenia Cheryl wstała i skierowała się do rzeki. Wchodziła do niej powoli, najpierw brodząc, później do łokci, a woda opływała coraz to większy "pal" będący ową wilczycą. Następnie wkroczyła na taką głębokość, że wystawał jej zaledwie czubek głowy, a ona sama musiała pływać. Kazoo nawet by nie spostrzegł, że niecały metr od niego kończyła się płycizna i mógł skończyć podobnie jak ona, ale w nieco innych okolicznościach. Nie utopiłby się, gdyż potrafił pływać, choć nie jak ryba, a jedynie unosić się na powierzchni i poruszać w wybrany przez siebie kierunek. Cheryl zanurkowała, nie pozostawiając po sobie na powierzchni ani fragmentu swojego śnieżnobiałego futra. Kazoo z zainteresowaniem patrzył na jej poczynania, zastanawiając się, cóż takiego wymyśliła. Ta po chwili wynurzyła się z wody, trzymając w pysku piękną, bursztynowo-lazurową muszlę z delikatnym, perłowym połyskiem.
Delikatnie położyła ją na brzegu, z którego przybywał Kazoo i otrzepała się z wody. Kazoo odruchowo nieco przymrużył powieki, by nie zakazić swoich oczu, lecz wciąż ją obserwował. Później zwrócił swój wzrok na jej znalezisko.
- Jest piękna - powiedział szczerze i podszedł nieco bliżej, lecz wciąż stojąc we wodzie. Nie wiedział czego się obawiał. Może niczego? Sam nie wiedział, lecz uznał tę odległość od swej rozmówczyni za stosowną.

- Czemu nie podejdziesz bliżej? - zapytała - Nie gryzę, ewentualnie połykam w całości. - zaśmiała się lekko. Kazoo popatrzył na nią, reagując na to również delikatnym uśmiechem. Ciężko było o zachowanie powagi, gdy wszyscy inni się śmieją.
- Weź ją - oznajmiła, przesuwając nosem półokrągłą muszelkę po trawie w jego kierunku - Będzie Ci o mnie przypominać.
Basior uśmiechnął się nieco pewniej i podszedł bliżej, tak, że stał tuż nad podarkiem. Rzeczywiście uważał to za coś pięknego, co jak się okazało, było tutaj wszechobecne. "Wszechobecne piękno. Pasuje idealnie do tego miejsca" - przeszło mu przez myśl. Chciał podziękować, ale te słowa ugrzęzły mu w gardle po tym, co usłyszał później:
- Długo się nad tym zastanawiałam... Ale chciałabym, żebyś był przywódcą swojej grupy w hierarchii. Co ty na to?
Popatrzył na nią, szeroko otwierając oczy, a przynajmniej tak, o ile tylko mógł. Zastanawiał się, czy z niego żartuje, czy też mówi prawdę. Jej opanowane spojrzenie wyrażało tylko i wyłącznie absolutną pewność siebie i cierpliwe oczekiwanie na odpowiedź.
- Ja... - zaczął, ale urwał. Wiedział, że wciąż nie jest stuprocentowo pewien, czy aby na pewno da radę na stanowisku medyka, a co dopiero jako przywódca, ale skoro Cheryl żywi w nim nadzieję, nie mógł jej odmówić. Był jednocześnie zmieszany, jak i zaskoczony. W osłupieniu po prostu na nią patrzył. Muszla wciąż nietknięta leżała u jego łap. Niemalże o niej zapomniał.

Kazoo wciąż stał nie do końca zdecydowany, co ma jej odpowiedzieć. Cheryl zapewne przypuszczała, że zaraz jej odpowie, gdyż spoglądała to na niego, to w spokojnie płynącą wodę. On jednak nie był do końca pewien, cóż miałby odpowiedzieć. Nie przepadał za podejmowaniem ryzyka, bo to zwykle kończyło się dla niego niezbyt dobrze, choć wiedział, że z drugiej strony jeśli go nie weźmie na klatę, nigdy niczego nowego się nie nauczy. Zdawał sobie z tego sprawę, że to najwyższa pora na zmiany w swoim życiu, że musi pokazać, że ma jaja i nie jest miękką babą, która rozklei się z byle powodu. Że musi się oduczyć dawać sobie spokój ze wszystkim, czego tylko się podejmie, uznając, że to nie nadaje się dla niego. Że bez odrobiny pewności siebie i zdecydowania nigdzie nie dojdzie. Podniósł wzrok i popatrzył prosto w lśniące oczy wadery. Czuł przyspieszony puls. Czy to właśnie nazywają adrenaliną? - pomyślał, po czym odpowiedział:
- Zgoda. Warto spróbować.