Ujście rzeki

- Jestem... jestem... - jąkała się wadera. Kazoo przyglądał jej się wyczekująco, gdyż wiedział, że wadera, która natknęła się na wilka, którego widzi pierwszy raz na oczy mogła się czuć nieco niekomfortowo. Po chwili jednak zdecydowała się dokończyć swoją wypowiedź:
- Jestem Astra. A ty?
Basior usłyszał, a właściwie bardziej zobaczył, że w jej oczach czaiła się nieskrywana ufność i zainteresowanie jego osobą.
- Nazywam się Kazoo i zamieszkuję tereny Green Forest - odpadł dumnie unosząc podbródek. Nie chciał wychodzić na chwalipiętę, ale wiedział, że musiał jakoś po sobie poznać, że jednak wadera powinna była kontynuować ten temat, by w końcu mógł dojść do tego, czy warto ją zaprowadzić do Cheryl, czy może już u niej była. Nie chciał się powtarzać, a kolejny problem podobny do ostatniego, jaki miał przy spotkaniu z Ignis, nie zniknął. Wciąż czuł się nieco zakłopotany, rozmawiając na osobności z waderą (która jak się okazało, nazywała się Astra) prowadząc temat w ciemno. Nie miał zielonego pojęcia, jak to wszystko potoczy się dalej i to właśnie brak przewidywalności nieco go trwożył w kontaktach z obcymi. Jednak jeśli kogoś się nie pozna, to już na zawsze pozostanie dla niego tylko nic nie znaczącą postacią z opowieści rówieśników.

- Aha... a jest tu ktoś jeszcze? Z chęcią wszystkich poznam... - zaproponowała po chwili. Kazoo podniósł na nią wzrok, na co ta dodała jeszcze:
- Kazoo? Szczerze mówiąc nie chce mi się tu stać... możemy stąd iść? Gdziekolwiek.
Basior uznał to za dobry pomysł, gdyż popierał jej zdanie. Mimo, że nie był wiercipiętą, to i tak było to lepsze niż bezczynne stanie w miejscu.
- Zgoda. Proponuję wycieczkę na Zachód. Może po drodze trafimy na tutejszego Howlinga, Cheryl, bo niestety nie mam pojęcia, gdzie mogłaby obecnie przebywać. Co ty na to? - zapytał, patrząc na nową koleżankę wyczekująco. Miał cichą nadzieję, że w którymś momencie nie palnie lub zrobi czegoś nieprzemyślanego, przez co wyjdzie na głupca. Cały czas zachowywał całkowitą ostrożność, uważnie dobierając słowa.

- Hym... Jasne! Z chęcią! - wykrzyknęła radośnie Astra. Kazoo na ten przejaw entuzjazmu, którego on właściwie wcale nie wyrażał, lekko się uśmiechnął.
- W takim razie chodź... - powiedział, odwracając się na pięcie i powoli krocząc w stronę, gdzie zachodziło słońce. Wadera podążyła w ślad za nim. - Nie gwarantuję, że dojdziemy tam szybko. Może nam to zająć nawet do kilku godzin.
Astra nie odpowiedziała, wciąż wesoło dreptając tuż obok niego. Nie przejęła się tym zbytnio - przemknęło mu przez myśl - Ciekawe, czy kiedykolwiek, cokolwiek lub ktokolwiek zepsuł jej humor.
- Co oznacza, że będziesz musiała znosić mnie przez cały ten czas. Jesteś tego absolutnie pewna? - zapytał, patrząc na nią swoimi spokojnymi, karmelowymi oczami. Wadera się zamyśliła, lecz jemu przyszło na myśl kolejne pytanie. Z reguły nie był zbyt dociekliwym wilkiem, lecz bez odpowiedzi na to, nie mogli dalej iść przed siebie. Wiedział, że Zachód dzieli się na dwie, zupełnie różne części, więc bez tej informacji mogli trafić w miejsce, w którym jego towarzyszka niemiło spędziła czas.
- Kolejną rzeczą, którą musisz mi powiedzieć to to, czy wolisz wybrać się w cieplejsze, czy może zimniejsze miejsce. To wiele zależy, w którą stronę skręcimy.

- No jasne, że nie takie długie i nie tak często - powiedziała wadera, ledwo hamując salwę śmiechu. Kazoo również delikatnie się uśmiechnął. Pewnie stawiał łapy, krocząc przed siebie przekonany, że spacer będzie jednym z tych przyjemniejszych. Mijały kolejne minuty, a oni szli tak milcząc. Kiedy jednak Kazoo chciał coś powiedzieć, Astra wyprzedziła go, wtrącając drżącym głosem:
- Kazoo... czekaj, jakoś mi...
Basior odwrócił w jej kierunku głowę, by ku swojemu zaskoczeniu i przerażeniu za razem, dostrzec, że samica leżała nieprzytomna na trawie.
- Astra! - wykrzyknął, sam nie wiedząc dokładnie dlaczego. Podszedł do niej i zaczął dmuchać powietrzem z nozdrzy prosto w pysk, nerwowo badając wzrokiem, co mogło być powodem jej omdlenia. Szybko dostrzegł, że miała wyjątkowo wysuszone usta. "To musi być odwodnienie" - pomyślał. Wiedział, że to może być nawet śmiertelne, lecz wadera wciąż oddychała. To był dla niego znak, że powinna się za góra trzy minuty rozbudzić... jeśli nie, mogło to znaczyć dla niej tyle, co śpiączka. Z niej większość wilków nigdy się nie budziło. I to było dla niego najgorsze. Usiadł tuż obok, kładąc płasko ogon na ziemi. Nie mógł nic zrobić, póki się nie obudzi. Musiał czekać. I to czekanie właśnie było najgorsze.
Zwrócił swój wzrok na wciąż spokojnie płynącą rzekę. Musiał nakłonić Astrę do wypicia choć odrobiny wody, w przeciwnym przypadku mogła go opuścić już po tak krótkiej znajomości. A tego nie chciał. Całym sercem nie chciał.

Siedział tak w bezruchu, bacznie obserwując jej nieruchome ciało. Mijały minuty, a ona nie dawała wyraźnych znaków przytomności. Aby się czymś zająć, niecierpliwie patrzył między drzewa, jakby obawiał się, że zaraz ktoś lub coś stamtąd wygalopuje wprost na nich. Nie mógł się pozbyć dyskomfortu spowodowanego nieustającą myślą o możliwym niebezpieczeństwie, za równo związanej z tym, że wadera się nie obudzi, jak i przybyciem kolejnego obcego, który zacznie go bez wyraźnego powodu atakować. Sam nie bardzo wiedział, skąd pojawiło się u niego takie wrażenie.
Kazoo już powoli zaczął tracić nadzieję, kiedy Astra niespodziewanie dała znak życia mówiąc jedno, mało istotne słowo. Zwrócił na nią swój wzrok i obserwował, jak delikatnie poruszyła ogonem i postawiła uszy, oczekując odpowiedzi. Basior tym razem był absolutnie pewien, co ma jej przekazać, bez zbędnego owijania w bawełnę.
- Masz iść się napić - mówiąc to, aby podkreślić wagę swych, wyjątkowo poważnie wypowiedzianych słów, zwrócił pysk ku rzece.

Basior obserwował, jak wadera zbliża się do koryta rzeki, wyciąga szyję i zaczyna muskać językiem powierzchnię wody, jednocześnie robiąc z niego "łopatkę". Piła tak przez dobre dwie minuty, aż nagle oderwana gałąź porwana prądem rzeki uderzyła o pobliską, do połowy zanurzoną skałę, rozłamując się na pół. Astra zaskoczona aż podskoczyła, próbując namierzyć wzrokiem, co było źródłem niespodziewanego hałasu. Uświadomiwszy się, że był to tylko i wyłącznie kawałek spróchniałego drewna, uniosła głowę i powiedziała:
- Dzięki za pomoc.
Zamilkła, a odpowiedział jej jedynie nieustający szum wody. Kazoo nie potrafił się zdecydować, cóż takiego miałby jej odpowiedzieć, więc po prostu milczał. Ona jednak po chwili zdecydowała się zapytać:
- A jest jeszcze jakieś ryzyko, że to się powtórzy? W sensie jestem zdrowa?
Po tych słowach ponownie się schyliła i zaczęła chłeptać krystalicznie czystą wodę, przez którą można było bez problemu dostrzec dno rzeki, choć nie do końca w takiej formie, jak naprawdę wyglądała. Było to spowodowane dość silnym akurat w tym miejscu prądem rzeki.
- Jeśli nie będziesz dbać o regularne nawodnienie organizmu, to owszem, może się powtórzyć - odpowiedział swoim zwykłym, lekarskim tonem - Powinnaś pić regularniej, bo jak się okazało porcje wody, jakie spożywasz są zdecydowanie niewystarczające. Ignorowanie takich znaków może doprowadzić nawet do śmierci.

Kazoo patrzył, jak Astra otrząsa się, a następnie odwraca w jego stronę i z uśmiechem mówi:
- Oki, czuję się lepiej... to idziemy?
Następnie przeciągnęła się i szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami obserwowała towarzysza. Ten tylko chwilę na nią popatrzył, jakby się wahał, co odpowiedzieć lub usiłował prześwietlić ją wzrokiem, aby upewnić się, czy aby na pewno Astra czuje się dobrze. Po chwili skinął głową i na nowo ruszył wzdłuż rzeki, nie spuszczając jej z oczu. Gdzieś w głębi pojawiła się niewyjaśniona troska, jakby z obawy, że wadera za chwilę przewróci się i wpadnie do wody. Truchtała tuż obok niego. Mimowolnie obrócił głowę w stronę rzeki i ujrzeć samego siebie. Ta sama, gruba sierść, te same złotobrązowe ślepia... Nic się nie zmienił od dnia przyjęcia. Może prócz tego, że pewność siebie nieznacznie wzrosła. Na razie jednak nie stało się nic, co mogłoby wywrzeć w jego sposobie bytu nieco więcej.

- Może pogadamy? - rzuciła w pewnej chwili wadera. Kazoo odwrócił w jej stronę wzrok.
- Jeśli chcesz, to owszem, możemy porozmawiać. Jednak nie ręczę za to, że jestem raczej niezbyt rozmowny i nie mam za bardzo pomysłu na temat, jaki moglibyśmy podjąć - powiedział, uśmiechając się delikatnie. Nie przeszkadzał mu dialog z drugim wilkiem, lecz doskonale sobie z tego zdawał sprawę, że jest dużo lepszym słuchaczem, niźli rozmówcą. Wolałby trzymać się w cieniu i po prostu słuchać cudzej opowieści, lecz kiedy przychodziło co do czego, a mianowicie otwartej rozmowy wprost, miał małe problemy ze składnymi odpowiedziami. Zwykle potrzebował kilkunastu sekund na wymyślenie czegokolwiek, co miałoby jakikolwiek sens. Nawet jeśli było to zwykłe "tak", "nie" bądź "nie wiem", jego odpowiedzi zwykle nie były spontaniczne. Jednak chciał się w końcu pozbyć tego nawyku i zacząć się zachowywać tak, jak zwykły Kowalski - rozmawiać, ale jednak nie za dużo. Wciąż powoli idąc, oczekiwał na odpowiedź Astry.