Dziedziniec

Wkroczyli w pierwsze mury starego zamku. Mijając przedsionek, błądzili wzrokiem po każdym z kamieni o nieregularnym kształcie, chłonęli każdy zobaczony szczegół, od przebarwień na ścianach aż po chwasty zalęgłe między nierówno wybrukowanej ścieżce. Właśnie te oznaki zieleni pięły się w górę, dodając jedyny zielony akcent w całej budowli. Chwilę później wkroczyli na otwartą, jednak wciąż wybrukowaną przestrzeń. Basior zatrzymał się na samym środku serca zamku i odwrócił się w stronę towarzyszki. Ta z zainteresowaniem rozglądała się dookoła, z szczególną uwagą obserwując miejscowo zarywający się dach. Pewnie zastanawia się, czy stare dachówki nie spadną nam na głowę, gdy będziemy się przechadzać krużgankami - pomyślał Kazoo, jednak nie powiedział tego na głos. - W sumie mnie również to nieco intryguje. Lecz nawet jeśli to się stanie, to raczej niczym groźnym prócz siniaka na głowie nie powinno się to skończyć. Ciekawe, kiedy ostatnio był tu remont...
- To jak? Idziemy? - zapytał po chwili. Wadera odwróciła w jego stronę głowę, namyślając się nad odpowiedzią. Kazoo dodał jeszcze, uśmiechając się delikatnie:
- Gdzie sobie panna najpierw życzy? Na prawo czy na lewo?

Wadera niespodziewanie wybuchnęła śmiechem, a Kazoo na to tylko uniósł brwi, nie mogąc się sobie nadziwić, że udaje mu się kogoś rozśmieszyć.
- W prawo - odpowiedziała po chwili, wciąż się głośno śmiejąc. Ruszyła w tym właśnie kierunku, do masywnych drewnianych drzwi z miedzianymi zawiasami. Kazoo potruchtał do niej, zatrzymując się tak samo jak ona przed zamkniętymi wrotami.
- To co teraz? Wchodzimy? - zapytała. Już się nie śmiała. Basior skinął i popatrzył uważnie na drzwi, głowiąc się, jak je otworzyć. Wpadł tylko na jedno możliwe wyjście. Podszedł najbliżej, jak to było możliwe, niemalże stykając się nosem z drewnem, po czym zadarł łeb, jednocześnie lekko podskakując. Udało mu się chwycić szczękami za klamkę, a opadając nacisnął w dół. Drzwi z cichym skrzypnięciem otworzyły się przed nimi. Basior puścił klamkę, czując na języku charakterystyczny smak metalu. Oddalił się o krok, patrząc na wnętrze pogrążone w półmroku. Wąski krużganek gdzieniegdzie rozświetlały maleńkie okienka. Popatrzył krótko na Astrę, która zapewne oczekiwała, aż ten wejdzie tam jako pierwszy. Tak więc zrobił i odwrócił się za siebie, kontrolując, czy ta idzie za nim, czy też zdecydowała się zostać w miejscu.

Kiedy Astra ochoczo weszła do środka, on nie spuszczał jej z oczu. Bacznie obserwował jej każdy, chociażby najmniejszy ruch. Przy każdym jej kolejnym roku stawiała lekko roztrzęsioną łapę na nierównej kamiennej posadzce, jakby obawiała się wpaść do dołu niewidocznego dla jej oka. Wszędzie panował półmrok, przez co rzeczywiście nie można było być pewnym tego, co się widzi. Kazoo ruszył w ślad za nią, wciąż uważnie kontrolując jej zachowanie. Był niemalże całkowicie pewien, że ta zaraz o coś zapyta, gdyż było zbyt cicho jak na osobę, jaką okazała się być Astra. Po chwili odwróciła głowę, wciąż nie przerywając marszu i upewniła basiora w tym, że rzeczywiście dobrze przewidział to, co miało zaraz nastąpić:
- Ile tan zamek ma lat?
Zatrzymała się w miejscu, jednakże Kazoo wciąż nie przerywając powolnego kroku, rozejrzał się szybko po sypiących się już ścianach wąskiego korytarza. Wyminął towarzyszkę i niespodziewanie wkroczył do jasno oświetlonej pochodniami sali, która mogła być holem. Ten był wyjątkowo czysty i zadbany. Samiec przystanął i zamrugał oczami, chcąc przystosować się do nagłej zmiany oświetlenia.
- Jeśli mam być szczery... - Zaczął, a jego głos poniósł się echem po całym obszernym pomieszczeniu. Wodził wzrokiem po ścianach, pod którymi ustawione były różne misternie zdobione meble. - ...to nie mam pojęcia. Jest jeszcze możliwość, że zamek dzieli się na starą i nową część.
Zadarł głowę i zaczął podziwiać freski na sklepieniu kryształowym. Niestety z takiej odległości nie mógł dostrzec, co znajdowało się na obrazach. Strasznie z tego powodu pożałował, że nie ma lepszego wzorku, albo chociażby ludzkiego urządzenia zwanego lornetką, które podobno miało przybliżać obiekty, które znajdowały się daleko.

Stanął w dużym łukowatym przejściu, gdy Astra wpadła na ścianę, nie zauważywszy, że sala już się zakończyła. Natychmiast od niej odskoczyła jak oparzona.
- Och... wybacz... jakoś się zagapiłam... - Tłumaczyła, ale kiedy dostrzegła, że nie wpadła na nikogo, a co jedynie na ścianę wybudowaną z czerwonej cegły, natychmiast się speszyła. Pospiesznie rozejrzała się na boki, orientując się, że stoją przed ważnym wyborem pójścia w prawo, bądź lewo. Kazoo tylko temu się przyglądał, przekrzywiając nieco łeb. Mimowolnie na jego pysku zawitał delikatny uśmiech.
- To teraz którędy pójdziemy? - zapytała w końcu, wpatrując się w ten lewy. Basior również spojrzał w tamtym kierunku i ujrzał wyjątkowo długi, jasno oświetlony korytarz. Po jego prawej stronie znajdowały się rzędy drzwi, najprawdopodobniej prowadzących do jakiś sal.
- Możemy w lewo - oznajmił po chwili namysłu i ruszył we wskazanym przez siebie kierunku. Wiedział, że wadera prędzej czy później zapyta o owe pomieszczenia, ale nim to się stało, usłyszeli wyjątkowo donośny huk, który poniósł się echem po całym zamczysku. Kazoo z wrażenia aż odskoczył, a jego puls znacznie przyspieszył. Mimo świetnego słuchu, nie potrafił zlokalizować źródła hałasu. Było tam zbyt wiele korytarzy. Powoli odwrócił się w stronę towarzyszki i popatrzył na nią oczami szczerzej otwartymi, niż zwykle. Zdawał się bezgłośnie zadawać jedno pytanie: "Co to mogło być?".

- Słyszałeś to?! - krzyknęła przerażona wadera. Wszystkie mięśnie basiora się napięły. On również odczuwał silny niepokój.
- Kazoo... a jak to byli... ludzie? - spytała. Jej głos był roztrzęsiony. - Kazoo, chodźmy stąd, proszę!
On stał tak przez chwilę, wdychając i wydychając powietrze z płuc. Astra mogła mieć dużo racji w tym, co powiedziała - myślał. - Może faktycznie powinniśmy stąd uciekać jak najszybciej, by uniknąć możliwego spotkania z gatunkiem ludzkim. Co prawda nigdy nie miałem z nim do czynienia, ale z tego co słyszałem, są istotami wyjątkowo szpetnymi i okrutnymi... Lepiej nie kusić losu.
Samica już miała ponownie wypowiedzieć imię, chcąc go wybudzić z zamyślenia, gdy ten ją wyprzedził słowami, które przecięły ciszę niczym mordercze ostrze:
- Masz rację. Powinniśmy stąd iść, i to jak najszybciej.
Niespodziewanie huk się ponowił, tym razem jeszcze donośniej. Poniósł się echem po wszystkich krużgankach. Brzmiało to trochę tak, jakby wszystko zaraz miało się zawalić, tym bardziej, że przez podłogę przeszły delikatne turbulencje, które ona również z całą pewnością wyczuła. Kazoo odruchowo podkulił ogon i uskoczył do tyłu. Zaczęło mu dzwonić w uszach. Nie przejmował się za bardzo tym, czy Astra to dostrzegła, czy też nie. Dla basiora w tej chwili liczyło się tylko i wyłącznie to, aby uratować i siebie, i ją, a nie tym, czy wyjdzie na tchórza.

Basior przesuwając wzrok na waderę dostrzegł, że wykonuje nerwowe ruchy głową, rozglądając się na boki. Jak na dłoni widział, że ona również nie miała pojęcia, dokąd powinni się wybrać. Przeklął w duchu. Nagle poczuł, że delikatny powiew porusza jego futrem. Wcześniej powietrze było całkowicie nieruchome, a poza tym nigdzie nie widzieli okien. Cholera, to nie wróży niczego dobrego - pomyślał, po czym ruszył pędem, nie zwracając całkowicie uwagi na to którędy biegnie. Stawiając kolejny długi krok, czuł swoje odrętwiałe mięśnie, jednak starał się nie zwracać na to uwagi. Kolejny huk. Kazoo przyspieszył. Miał wrażenie, że robi się coraz goręcej, a wszystko traci swoją ostrość. Przeszło mu przez myśl, że to przez tą duchotę panującą w zamczysku.
Im bardziej zagłębiał się w korytarz, tym ciemniej było. Basior w duchu dziękował za to, że wilki mają doskonały wzrok nawet w ciemnościach.
- Kazoo, dajesz radę? - zapytała niespodziewanie Astra. Kazoo niemalże o niej zapomniał, bo zbyt przejęty ucieczką nawet nie zauważył, kiedy wadera go dogoniła. Była młodsza i bardziej żwawa, łatwiej było jej utrzymać tempo. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że jego oddech jest niepokojąco świszczący. Nie odpowiedział, bo zaczął odczuwać okropne zmęczenie. Nie był przyzwyczajony do takich prędkości, przez co trudno było mu złapać oddech.
Zdecydowanie wolę przejść dziesiątki kilometrów truchtem, niż kilka szaleńczym sprintem - myślał, czując, że po jego grzbiecie spływa pot. Mimowolnie zaczął zwalniać. Czuł się tak, jakby jego płuca miały zaraz pęknąć. Astra zauważywszy to, zrobiła to samo. Mówiła coś do niego, aby nie rezygnował, ale zasapany basior w duchu myślał tylko o tym, by móc bezwładnie opaść na ziemię i odpocząć. W końcu całkiem się zatrzymał, a przez podłogę przeszło kolejne trzęsienie, tym razem najmocniejsze spośród wszystkich. Upadli. Kazoo dysząc obserwował, jak kamienie ułożone w bruk odsuwają się od siebie, by z impetem spaść piętro niżej. Wyrwa niebezpiecznie się do nich zbliżała.
Wtedy to zrozumieli. Ta część zamka właśnie się wali.

Astra szybko wstała i ruszyła w stronę basiora. Obrócił w jej stronę głowę na znak, aby tego nie robiła i uciekała, ale ona szturchnęła go pyskiem. Z wahaniem powoli podniósł się z ziemi, gdyż to właśnie o to prosiła. Łapy mu się strasznie trzęsły. Miał dosyć wrażeń jak na jeden dzień. Wadera ruszyła biegiem w przeciwnym kierunku, niż przedtem, więc Kazoo nie wiedząc, cóż innego miałby począć, kulejąc na jedną, obitą kończynę popędził w ślad za nią. Nie poruszała się tak szybko, więc szybko udało jej się włożyć łeb pod jego poszkodowaną łapę, dzięki czemu ten pozbywszy się części bólu zmusił się do nieco przyspieszenia tempa.
Nie minęło wiele czasu, kiedy Kazoo znowu zaczęły opuszczać siły. Astra również wyglądała na wyczerpaną, a wyrwa stawała się coraz większa. W końcu stało się nieuniknione. Całkiem ich pochłonęła, więc spadli o piętro niżej. Wadera pisnęła, a basior odruchowo wrzasnął. Nie była to duża wysokość. Szybko zostali zasypani dziesiątkami chłodnych kamieni. Skulili się, chcąc jak najmniej ucierpieć i uniknąć sypiącego się dookoła cementu. Kazoo widząc mdlejącą z bólu Astrę postanowił, że teraz to on ją odratuje. Wyjrzał przez pobliskie okno z zabrudzoną szybą. Za nią malowały się jakieś ciemne kształty. Tak jak myślał, byli na parterze lub pierwszym piętrze i jeśli zaraz się stąd nie wydostaną, zapadną się najpewniej do lochów, a tam sufit zapewne niestety jest zrobiony dużo wyżej. Mogliby tego nie przeżyć.
Samica zaczęła się krztusić białym prochem. Basior przybrał pozycję gotowości do skoku, a następnie drasnął zębiskami (choć nie zrobił jej żadnej krzywdy) za grzbiet wadery, dając znak, aby ruszyła się z miejsca. Spojrzała na niego nieprzytomnym spojrzeniem, lecz ten już wyskoczył przez okno, tłukąc brudny witraż. Niezdarnie przekręcił się w powietrzu, wpadł w krzaki, a następnie przeturlał się kilka razy, obijając się o kamienie. Kiedy w końcu się zatrzymał, stęknął z bólu. Obrócił łeb w bok, by zobaczyć, że Astra chwilę później również zdecydowała się skakać. Zrobiła to nieco sprawniej niż on, ale i tak źle wymierzyła wysokość, zrobiła salto i wpadła w krzaki. Była lżejsza, więc nie potoczyła się dalej, tak jak to stało się w jego przypadku. Sapnął i zamknął oczy. Słyszeli kolejne huki dobiegające z walącego się skrzydła zamku. Czyli jednak byliśmy na parterze... - przemknęło mu przez myśl.
- My to mamy jednak szczęście... - mruknął na tyle głośno, że Astra być może go z tej odległości usłyszała, choć nie miał co do tego pewności.

Kazoo leżał tak dłuższą chwilę, aż w końcu Astra nie przerwała ciszy swoim krzykiem:
- Chyba coś nie tak z moją łapą, nie mogę na niej stać, strasznie boli!
Basior drgnął niespokojnie. Wciąż nie do końca uspokoił oddech, a serce go kuło tak, jakby miał w nie wbijane milion igieł. Spróbował wstać, ale mógł tylko usiąść. W momencie, kiedy obrócił łeb w stronę samicy, która leżała w krzakach pod drzewem kilka metrów dalej, ta wyszeptała błagalnym tonem:
- Kazoo? Pomożesz mi?
Powoli ruszył jej kierunku. Kiedy był już tuż przy niej, ta pisnęła z bólu i jeszcze bardziej się skuliła. Nachylił się nad nią i zapytał:
- Która łapa cię boli?
Astra z trudem powstrzymując łzy podniosła pulsującą z bólu łapę na wysokość dwóch centymetrów. Nawet to wymagało od niej olbrzymiego wysiłku. Basior od razu zauważył, że nachodzi na nią opuchlizna.
- To może być złamanie. Możesz wstać?
Pokręciła głową. Wtedy zawaliła się kolejna ściana zamku. Samiec odwrócił głowę, by zdać sobie sprawę z tego, że naprawdę mają niewiele czasu. Muszę szybko coś wymyślić... najlepiej znaleźć coś, na czym ją przeniosę chociażby te kilkadziesiąt metrów nad wodę - pomyślał, po czym zaczął się gorączkowo rozglądać. W końcu dostrzegł, że gdy spadał, obił się plecami o niszczejące drzewo, przez co opadł duży płat kory. Szybko po niego poszedł, a gdy wrócił, poprosił waderę o to, aby się na niego położyła.
Kiedy zrobiła, co kazał, ten chwycił zębami skrawek kory i zaczął ciągnąć w kierunku, w którym powinna znajdować się woda. Tam chciał obmyć łapę, nieco ją schłodzić i poszukać rośliny, która by uśmierzyła ból. Po tych kilku zabiegach będzie mógł wyciągnąć jakieś wnioski oraz w razie czego usztywnić jej łapę.